คนเราเกิดมาแตกต่างกันเพราะเหตุใด (ตอนที่ ๒ )

๕. คำถาม ทำไมคนเกิดมามีอายุยืน อายุสั้นต่างกัน  เพราะเหตุใด

        คำตอบ ผู้ที่เกิดมาในชาตินี้ อายุสั้นเพราะในอดีตชาติ ได้ฆ่าสัตว์ต่าง ๆ มามาก เช่น ฆ่ามนุษย์ และสัตว์อื่น ๆ ผู้ใดที่เกิดมาในชาตินี้ มีอายุที่ยืนยาว เพราะในอดีตชาติ ไม่ได้ฆ่ามนุษย์หรือสัตว์ใหญ่ ๆ เคยฆ่าเพียงสัตว์เล็กสัตว์น้อยเท่านั้น จึงมีชีวิตอยู่ได้นานตามอายุขัย พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสรู้แจ้งเห็นจริง ว่ามนุษย์ที่เกิดมา มีอายุไม่เท่ากัน เพราะกฎแห่งกรรม พระพุทธองค์จึงทรงบัญญัติศีลข้อที่ ๑ คือ ห้ามฆ่าสัตว์  ไว้ให้มนุษย์กำหนดงดเว้นจากการฆ่าสัตว์ทั้งหลาย เพราะการฆ่าสัตว์เป็นการบั่นทอนชีวิตให้สั้นลง ตัวอย่างเช่นในอดีตชาติ    นาย ก. มีอายุขัย ๖๐ ปี ต่อมาเมื่อนาย ก.อายุได้ ๔๐ ปี นาย ก.ก็ถูกนาย ข. ฆ่าตาย ก่อนอายุขัย ๒๐ ปีกฎแห่งกรรมนี่เองที่นาย ข.จะต้องมาชดใช้หนี้ชีวิตให้นาย ก. เมื่อ    นาย ข. เกิดมาในชาตินี้ นาย ข.จึงอายุสั้นลง ๒๐ ปี ถ้านาย ข.ฆ่าหลายๆ คน เป็นหนี้ชีวิตคนละหลายปี นาย ข.ก็อายุสั้นลงอีก ตามที่ นาย ข.ได้กระทำ เมื่อนาย ข. เกิดมาอาจจะอายุสั้นมาก เกิดมา ๑ วัน หรือ ๑ ปีก็ตายได้ ตามกรรมที่ทำไว้หรืออาจไม่ได้เกิดเลย ตายตั้งแต่อยู่ในครรภ์ก็มีเพราะถือว่าเขาได้ ทำมา

          ส่วนผู้ใดต้องการที่จะมีอายุยืนยาว ต้องนำศีลข้อที่ ๑ คือ ห้ามฆ่าสัตว์ มารักษากาย ให้สะอาดบริสุทธิ์ มีธรรมประจำใจ คือ มีเมตตากรุณา มีความรัก ความสงสาร ช่วยเหลือให้สัตว์ทั้งหลายมีชีวิตอยู่ในโลกนี้อย่างสุขสบาย เมื่อผู้ใดมีทั้งศีลทั้งธรรม ประจำใจ เกิดไปชาติหน้า  ผู้นั้นจะมีอายุยืนยาว เพราะเขา ทำไป

          พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสรู้แจ้งเห็นจริงว่ามนุษย์ และสัตว์ที่เกิดมาในชาตินี้ มีความทุกข์ ความเดือดร้อนต่างกัน เพราะการกระทำของแต่ละคนแตกต่างกัน พระองค์จึงทรงบัญญัติศีลข้อที่ ๑ ไว้ให้มนุษย์งดเว้น จากการทำความชั่ว คือห้ามฆ่าสัตว์ ห้ามทรมานสัตว์ ห้ามเบียดเบียนสัตว์ ซึ่งเป็นประโยชน์มากสำหรับมนุษย์ ที่ปฏิบัติตาม ผู้ใดงดเว้น ไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ไม่ทรมานสัตว์ ไม่เบียดเบียนสัตว์ ยังช่วยเหลือสัตว์ให้พ้นจากความทุกข์ทรมานอีกด้วย เมื่อไปเกิดในชาติหน้า ผู้นั้นจะเป็นผู้มีชีวิตที่ยืนยาว ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ ไม่ถูกเบียดเบียน ไม่ถูกทำลายความสุข ท่านจะมีความสุขตามอัตภาพ แต่ถ้าผู้ใดไม่เชื่อพระธรรม คำสอนของพระผู้มี     พระภาคเจ้า ทั้งฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ทั้งทรมานสัตว์ เบียดเบียนสัตว์ เมื่อไปเกิดในชาติหน้า จะได้รับผลกรรมชั่วอย่างแน่นอน จะทำให้เป็นคนมีอายุสั้น และมีโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ ถูกทำลายความสุข แม้มีความสุขเพียงเล็กน้อยก็ตาม

          ดังจะเห็นในสังคมปัจจุบัน บางคนเกิดมาตายในวันแรก บางคน มีอายุ ๑ ปี, ๒ ปี, ๕ ปี, ๑๐ ปี, ๒๐ ปี, ๕๐ ปี,๘๐ ปีหรือ ๑๐๐ ปี จึงเสียชีวิตก็มีแตกต่างกันไป แต่บางคนเกิดมาก็มีโรคภัยติดตัวมาตั้งแต่เกิดก็มี บางคนพออายุมากขึ้น จึงมีโรคภัยไข้เจ็บเบียดเบียน แต่บางคนไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ แม้อายุมากแล้วจนถึงวันตายก็มี ความจริงเหล่านี้เราสามารถพิสูจน์ได้จากมนุษย์ที่เกิดมาร่วมกันในโลกนี้ พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงมีพระมหากรุณาธิคุณอันยิ่งใหญ่ที่ทรงมีพระเมตตา ห่วงใยมนุษย์และสัตว์ทั้งหลาย ที่เกิดมาแล้ว ถ้าทำแต่กรรมชั่ว เมื่อไปเกิดในชาติหน้า จะพบแต่ความทุกข์ทรมานหาความสุขไม่ได้เลย  พระพุทธองค์จึงทรงสั่งสอนให้มนุษย์ละชั่วประพฤติดี และทำจิตใจให้สะอาดบริสุทธิ์ปราศจากกิเลส คือ ความโลภ ความโกรธ ความหลง ที่เป็นเครื่องเศร้าหมองของจิต คำสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้านั้นมีมากมาย ผู้ใดสนใจ พิจารณาไตร่ตรอง แล้วนำมาปฏิบัติตาม  ผู้นั้นก็จะเห็นสัจธรรม คือความจริงที่สามารถพิสูจน์ได้ เมื่อท่านทั้งหลายได้อ่าน และศึกษาเรื่องนี้จนเข้าใจแล้วท่านคงไม่มีคำถามว่า “ทำไม”  อีกต่อไป

          แต่บางคน ที่ยังไม่เข้าใจ ก็ขอสาธยายต่อไปอีก เช่น บางคนสงสัยว่า ทำไมมนุษย์เกิดมา จึงหูหนวก ตาบอด แขนขาด ขาขาด พิกลพิการ มาแต่กำเนิด หรือมาพิกล พิการ เมื่อโตแล้ว เมื่อแก่แล้วบ้าง เพราะเหตุใด ก็ด้วยเหตุที่มนุษย์ ทำกรรมชั่วมาแตกต่างกัน ต่างกรรม ต่างวาระ ผู้ใดทรมานมนุษย์และสัตว์ เช่น ทำให้มนุษย์และสัตว์  หูหนวก ตาบอด แขนขาด ขาขาด พิกลพิการ   เป็นต้น  ก็จะได้รับกรรมที่ทำมาจากอดีตชาติเช่น บางคนแขนขาด ขาขาด ตาบอด หูหนวกมาตั้งแต่เกิด บางคนมาเป็นเอาเมื่อโตแล้ว หรือตอนแก่ ดังที่ได้ทำกรรมชั่วเอาไว้จากอดีตชาติแตกต่างกันไป  ผู้ใดเบียดเบียนความสุขของผู้อื่นเช่นฉกชิงวิ่งราว จี้ปล้นทรัพย์ของผู้อื่นมามากหรือน้อย เกิดมาชาตินี้ก็จะถูกฉกชิง วิ่งราวมากน้อยตามกรรมที่ทำไว้ในอดีตชาติ บางคนมีทรัพย์สมบัติเพียงเล็กน้อยก็ถูกเบียดเบียน เช่นเดียวกัน  ดังที่ท่านทั้งหลายได้พบเห็นในสังคมมนุษย์ปัจจุบัน

บทกลอน...สอนใจ

                                       อันความตาย     ไม่มี             ใครหนีพ้น

                               ทุกทุกคน                  เกิดมา         น่าใจหาย

                               ถ้าทำดี                     ก็ไปเกิด        ที่สบาย

                               ทำชั่วร้าย                 เกิดเป็นทุกข์   สุขห่างไกล

                                       คนที่อยู่            จงรู้              อยู่เสมอ

                               ว่านี่เธอ                    ควรทำ          กรรมไฉน

                               ทำกรรมดี                 ก่อนที่           จะตายไป

                               นั่นแหละใช่               รู้ตน             เป็นคนดี

                                       การพลัดพราก   จากของ        ปองใจรัก

                               โศกเศร้านัก              หม่นหมอง     ไม่ผ่องศรี

                               เกิดมาแล้ว                ก็ต้องตาย      วายชีวี

                               เป็นเรื่องที่                หนีไม่พ้น       ทุกคนไป

                                       บางคนกลัว       ความตาย      น่าอายนัก

                                ไม่รู้จัก                    ตัวตน           เป็นไฉน

                                ช่างโง่เขลา              เบาปัญญา     กว่าใครใคร

                                ไม่เข้าใจ                  ความจริง      ทุกสิ่งอัน